#3. Wanneer gapen wordt verward met schreeuwen
Natuurlijk begreep ik Rachel wel dat ze niet met me mee wilde. Ze had een vriend.
Oké.
Plan B.
Ik ging het op mijn humor gooien. Dat moest haar overtuigen om iets met me te willen. Al was het maar een flirt. Een korte aanraking. Een zoen op mijn wang. Iets dat mijn avond liet slagen.
Dan wist ik dat ze naar me verlangde.
‘Ben jij zo’n jongen die continue roept dat hij alles uit zijn leven wil halen?’ Vroeg Rachel aan me terwijl ze een lange dunne tak in het vuur korf stak.
In haar vraag schuilde een waarheid die ze zelf had bedacht en die ze nooit meer zou veranderen.
‘Ik ben zo’n jongen dat continue roept dat het leven te kort is maar mijn onderbroek te lang.’
Rachel bleef me met open ogen aankijken.
‘Serieus. Is dit nou een grap of is dit je humor? Mannen die dat zeggen zijn dus echt niet goed bij hun hoofd,’ zei ze.
Oké. Plan C. Ik moest het op mijn slimheid gooien:
‘Luister. Leven is te kort. Haal er alles uit. Wat is alles? En als je er alles uit gaat halen, maakt dat het leven juist niet korter? Mijn zondagen bij mijn oma, zonder tv, 3G netwerk en wifisignaal maakten mijn dag heel lang kan ik je zeggen.’
Ze zei niets. Niet eens een reactie in haar gezicht. Ze bleef staren naar de dansende vlammen. Het gaf me een raar gevoel; alsof ze boven me stond.
Ze wilde niets van me.
‘Weet je,’ zei ik. ‘Toen je me daarnet aankeek had ik voor even het idee dat je nadacht of je mij mee naar huis zou nemen. Een gedachte die mensen in echte vrijheid kunnen uitvoeren. Omdat alles uit het leven halen niet zo zeer over alles gaat, maar over de vrijheid om keuzes te maken.’
‘Pffff. Jij bent echt te veel met jezelf bezig. Een advies Charlie: Help eens wat vaker mensen. Dat geeft een goed gevoel. Van binnen.’
Toen liep ze naar Anna en Peter toe en ging tussen hun inzitten en met ze praten.
Ze wilde me echt niet.