#8.3. Als we beiden dronken zijn gaan onze gesprekken eigenlijk nergens over
Een uur later kwam ik het spacemeisje aan de bar tegen. Ze had haar witte pak opengeritst. Ik zag dat ze daaronder alleen een zwarte BH aan had. Waar ze zich blijkbaar niet voor schaamde. Het waren kleine borsten die prachtig bij haar slanke lichaam pasten.
Ze keek me aan en knikte met haar hoofd als groet. Ze zei dat ze Puk heette. Ik antwoordde met 'Charlie.'
Ze zei: 'Ik heb ook gedanst op Joy Division.'
'Ken ik niet. Je had een geinig optreden net.'
'Oh, dank je wel. Lief van je.' Een meid met elvenoortjes passeerde ons. Ze probeerde met heftige armbewegingen de laatste Tic Tac uit haar doosje te krijgen.
'Ik ben ooit verslaafd geweest aan de Tic Tac,' zei Puk. Ze pakte een glas groene ranja van de bar en zoog vervolgens aan het rietje dat onhandig in het kleine glas balanceerde. 'Er was een tijd weet je, dat ik alleen danste in mijn kamertje. Nu doe ik het op een podium. Ik denk dat verslavingen en angsten komen en gaan. Waar ben jij verslaafd aan?'
'Vrouwenslipjes,' zei ik eerlijk met een sombere toon.
Ze liet een harde giechel ontvallen. Zo scherp dat het pijn deed aan mijn oor. Ik zag verschillende mensen verontrust naar ons kijken.
Toen ze klaar was met lachen nam ze weer een slok van de ranja en keek me ondeugend aan. Niet in de zin van sexy, maar in de zin van: Wat voor gozer staat er in godsnaam voor me?
Ik had dezelfde gedachtes over haar.
'Je zong op het podium iets over tv,' zei ik. Ze bevestigde het met een knipoog. 'Ik heb zo'n huisgenoot gehad die geen tv had. Hij stak het ook niet onder stoelen of banken. Alsof hij God zelf had gezien. 'Ik kijk geen tv. Het controleert mijn brein. Al die oppervlakkigheid.' Vertelde hij continu. Maar wel een laptop met hoge internetverbinding hebben om vervolgens met ieder gesprek mee te praten over wat er afgelopen week op tv langs is gekomen. Ben jij er ook zo een?'
'Ja, ik denk het wel man,' zei ze weer met die ondeugende blik. Het maakte me licht ongemakkelijk. Ik werd hier niet serieus genomen.
Toen kwam een blanke gozer met een enorm afrokapsel tussen ons in staan. Hij probeerde haar te zoenen, maar ze weigerde en duwde zijn gezicht weg. Toen liep hij als een manke nelis weg, half lachend om zijn blauwtje.
Ondanks zijn afrokapsel en moeilijke bril, zag hij er nog steeds uit als een sukkel. Dat waren de ergste: Sukkels die probeerden het sukkel zijn te verbergen door hip te zijn. Maar zij konden nooit hip worden. Zelfs mijn moeder kon het zien.
Ik keek hem met een moeilijk gezicht na. 'Dat is echt zo'n gast die de buschauffeur uitzwaait als hij net is uitgestapt.'
Daar moest ze weer heel hard om lachen. Oorverdovend hard.
Toen zei ze: 'De maan voelt zwaar aan vandaag, vind je niet?'
'Waar de fuck zit jij met je hoofd. Wat heb je op zeg.'
'Ranja,' zei ze al slurpend door haar rietje. 'Ik vind jou wel cool. Je moet me eens komen opzoeken. Ik ben wel benieuwd hoe grappig je bent als de zon schijnt. Zoek me eens op. Echt. Ik werk op de hoek bij ledig Erf. Elk weekend overdag.'
Gewoon telefoonnummers uitwisselen was voor haar blijkbaar niet voldoende. Ik wilde afhaken. Zij was veel te vreemd voor mij. Daar kon nooit iets goeds uitkomen.
Ze lachte lief naar me en stak toen plagerig haar tong uit en liep van me vandaan.
Een tongpiercing. Fucking hell. Iedereen zou eens gezoend moeten hebben met iemand met een tongpiercing.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox