#8.2. Hoe backspacen het nieuwe backpacken wordt

#8.2.	Hoe backspacen het nieuwe backpacken wordt

Ik zat in een of andere vage tent bij de Voorstraat in Utrecht. Hier was een spacefeest aan de gang. Op het feestje waren mensen die droomden van een backpack-reis door de ruimte heen (backspacen).

Het was een feestje waar jonge vrouwen rondliepen met mannenkapsels. En waar mannen hun wimpers verlengden met mascara. Een feest waar ik normaal met een grote boog omheen zou lopen. Maar na tien dagen feesten wist ik ook niet meer zo goed waar ik mijn volgende roes zou kunnen ervaren. Misschien hier. Vannacht.

Om het te vergeten. Om het te onthouden.

Een dj stond op het podium, te draaien achter een wankele tafel, tussen twee geluidsboxen in. Hij draaide techno- en jungleplaatjes. Een drummer ondersteunde zijn draaikunsten met hard geram op het drumstel. Ook op het podium stond een vage meid met wit haar. Ze had een microfoon in haar hand. Ze had zichzelf in een wit pak had gehesen en een skibril op haar hoofd gezet.

Als een echte backspacer.

Ze danste al huppelend als een kangoeroe over het podium. Ze had een staf bij zich die eruit zag als een witte bezemsteel. Ze had een blik in haar ogen alsof ze het ook niet wist waarom ze op het podium stond. Vervolgens ging ze droogneuken met de steel.

Toen zette ze haar lichaam al dansend volledig in. Ze accentueerde met haar golvende armbewegingen haar prachtige rondingen. Het waren perfect uitgevoerde bewegingen. Als een zeemeermin.

Ze zette toen een lange Alice in wonderland-hoed op en marcheerde als een generaal van links naar rechts. Met haar staf bewegend in de lucht. De dj probeerde zijn opgezette plaat naar een climax te leiden. Maar dat begreep de drummer niet echt.

Toen sloeg ze met de stok tegen de microfoon aan, als een kind dat met een schep op een emmer sloeg. 1 2 3 4.

Ze zei met een zware stemvervormer, op de maat van het techno-nummer: ‘Ik kijk geen tv. Het controleert mijn brein. Zonder gein. Tv. Teevee.’

Toen pakte ze uit haar witte pak een blokfluit. Ze ging erop blazen. Vals. Het ritme van de drummer begreep ze niet.

Het was een deuntje dat nergens naar toe ging. Geen motief. No melody.

Ze marcheerde nogmaals over het podium.

Ze danste weer eens. En keek toen verlegen naar het publiek. De mensen trokken zich weinig van haar bewegingen aan. Ze bewogen mee op de tonen van de dj. Hun ogen waren blijkbaar uitgeschakeld.

Zonde. Haar bewegingen op het podium brachten me in die roes waar ik zo naar verlangde.

Haar heupen bewogen van links en naar rechts. Toen rolde ze over de vloer als een hond.

Dit was fantastisch. Ze bracht me in hogere sferen. Daar waar ik graag wilde zijn. Die waas. De roes. Dat gevoel dat voor eeuwig door moest gaan.

Toen het spektakel was afgelopen en zij zonder applaus van het podium stapte, werd ik wakker geschud. De alcohol was opeens uitgewerkt. Broodnuchter keek ik slaperig om me heen.

Ik moest met haar spreken. En wel nu.


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

< Vorig bericht Volgend bericht >