#13.3 Je dumpt me en dan mag ik het niet persoonlijk opvatten?

Vervolg op Een originele manier om iemand te dumpen: Begin over de dood

Ze had het uitgesproken. In dit café. Op zondagmiddag. Ik had haar vier weken niet gezien en nu had ze het gezegd: ‘Het moet stoppen’. Ik had het zien aankomen. En tegelijkertijd hoopte ik dat ik het mis had. Dit kon Kee niet menen. Dit accepteerde ik niet.

‘Het moet stoppen?’, vroeg ik, ‘kom op. Is dat alles wat je kan zeggen? Zeg nou maar gewoon eerlijk. Welke gast heeft je in zijn macht? Van wie lig je wakker? Wie heeft die hersenen van jou zo vertroebeld met die waanzin die je uitspuugt op zondagmiddag.'

Ze wees langs mij heen naar achteren. Ik draaide me om en zag een stel van vijftig plus een appeltaart naar binnenwerken. Een tafeltje daarnaast zat een graatmagere gozer met een latte macchiato voor zich. Waarschijnlijk keek ik de verkeerde kant op.

Ik keek haar aan en gebaarde met mijn schouders dat ik het niet begreep.

‘Die jongen daar’, zei ze.

‘Wie, die slanke?’

Kee knikte. ‘Dat is James. Hij komt uit Ierland.’

‘Hij heeft een piercing door z’n neus.’

‘En door z’n lul.’

‘Je hebt ‘m geneukt’, zei ik.

‘Geknuffeld. Nachtenlang.’

‘En geneukt.’

‘Opeens gleed z’n lul in m’n kut ja.’

‘Geneukt dus.’

‘Gevreeën.’

‘Ik heb vier weken op je gewacht. Ik heb vier weken zitten rukken op Japanse wijven en pissende Hongaren. En nu vertel je me dat je hebt zitten neuken met James?’

Ik gebaarde met mijn handen en schudde met mijn hoofd. Dit was waanzin. Uitmaken. Oké. Maar neuken met een of andere vage Ier?

‘Ja’, zei ze verveeld.

‘Oké. En hij zit daar.’

‘Ja.’

‘Moet ik hem nou een klap verkopen of zo?’

‘Als dat je mannelijk maakt.’

Ik stak een hand op naar James. Zijn hand ging ook omhoog, als een stokstaartje. Hij keek me met een verdwaasd gezicht aan. Ik draaide me weer om naar Kee.

‘Je kan ook blij voor me zijn’, zei ze.

‘Omdat.’

‘Omdat ik m’n maatje heb gevonden.’

‘Wat was ik dan?’

‘Een avontuur.’

‘Een avontuur.’

‘Ik heb het heel fijn met je gehad Charlie.’

‘Is het zijn piercing door zijn lul?’

‘Het is niet de seks.’

‘Was ik niet open genoeg? Toonde ik te weinig emoties? Ik toonde te weinig emoties hè? Je had meer een soort van een meisjesachtige jongen verwacht. Is het niet? Je wilt dat ik net zo verwijf als al die andere gasten tegenwoordig. Crèmepjes in het gezicht, Andrélon-shampoo. Ik zou gewoon moeten stoppen met mijn lichaamsharen wegscheren. Ik zou juist meer mannelijk moeten worden. Als tegenreactie. Dan besef je pas wat je verliest. Ik moet een baardje laten staan, vind je niet?’

‘Charlie. Het is niet persoonlijk.’

‘Wat bedoel je daar eigenlijk mee. Dat het niet persoonlijk is. Dat heb ik nooit zo begrepen. Dat is zo’n rare zin. Het uitmaken met mij betekent dat je geen behoefte meer hebt aan mijn lichaam, aanwezigheid en mijn karakter. Als dat niet persoonlijk is, wat is dan wel persoonlijk?’

‘Je hebt me nooit echt complimenten gegeven en je hebt me nog nooit de hemel ingeprezen. Ik had niet het idee dat de aarde bij jou stopte toen ik zei vier weken weg te gaan. Niet dat ik op zoek ben naar dat soort drama. Zo’n meisje ben ik niet. Maar ik ben wel een meisje. Met dat soort behoeftes. Dat snap je toch wel?’

‘Je hebt te veel Dirty Dancing gekeken. Echt.’ Ik merkte dat de woede begon te zakken. Hier was niet tegenop te boksen.

Kee zuchtte uitgebreid. Hier zaten we dan. Ongemakkelijk. Met James achter ons. Met zijn latte macchiato.

‘We blijven wel contact met elkaar hebben toch?’, vroeg ze opeens.

‘Want?’

‘Vriendschap?’

‘Vriendschap. Lets be real. Vriendschap tussen exen is een aorta, een excuus, om elkaar nog niet los te laten. Gewoon om te kijken of het ene weer naar het andere kan leiden. Als je nog een keer seks wil, zeg dat dan, laten we het geen vriendschap noemen.’

‘Het was meer uit beleefdheid dat ik het zei.’

‘Om de pijn te verzachten?’

‘Zoiets.’

Ik stond op, bleef haar voor tien seconden aankijken. Alsof ik haar gezicht in mijn hoofd wilde inprenten. Of om te wachten of zij nog iets ging zeggen van: Wat ben ik aan het doen, je bent zo knap, ik wil je niet kwijt.

‘Wat’, zei Kee.

‘Niets.’ Toen verliet ik de kroeg. En liet haar achter met de rekening.

Foto via hhttp://katjakremenic.tumblr.com/ https://www.instagram.com/psychokillerblog/ /