#13.2 Een originele manier om iemand te dumpen: Begin over de dood

Vervolg op We zijn gewoon fuck buddies, oké?

Het was aardig druk voor een zondagmiddag in de Ierse pub. Een groepje mannen stond bij de bar naar een rugbywedstrijd te kijken op een televisiescherm. Ik zag mensen biljarten. En ik zag Kee bij het raam zitten. Te staren naar buiten.

Haar goudblonde haar, schitterde in de zon. Ze had een strak overhemdje aan dat zo mooi de nadruk legde op haar c-cupborsten. Ze had zulke mooie borsten. En haar brede heupen. Ik voelde een boner opkomen. Vier weken geen seks gehad. Ik wilde in haar zitten. Nu. Per direct.

Waarom wilde ze hier afspreken? Als ze bij mij was gekomen, lag ik binnen vijf minuten boven haar. Minstens.

‘Hé’, zei ik en gaf haar een zoen op de mond.

‘Hé’, zei ze. Ze veegde een haarlok uit haar gezicht. Haar ogen keken droevig en dromerig tegelijk. Ze had me niet gemist. Ik zag het.

Fucking hell. Niet eens een verlangen in haar ogen naar mijn lul. Niet eens.

‘Ik heb je gemist’, zei ik voor ik er erg in had.

Ze begon te lachen. ‘Charlie. Schat. Wat doe je sentimenteel. Je hebt me echt gemist hè?’

Ik wilde gewoon haar warme lichaam voelen. We bestelden twee blondbiertjes. ‘Op New York ’, zei ze.

‘Op Utrecht.’

‘Ik heb het idee dat ik echt mezelf kan zijn in Brooklyn. Gek niet? De stad ademt zoveel vrijheid uit. Het is echt iets voor jou Charlie. Het is niet zoals Berlijn. Het is beter.’

‘Zou het?’

‘Ja.’

‘Wie heb je daar ontmoet?’

‘Een hoop inspirerende mensen’, zei ze.

Een hoop inspirerende mensen.

‘Iemand in het bijzonder?’, vroeg ik.

‘Niet echt’, zei ze.

‘Hoe gaat het op het callcenter?’

‘Ik ben ontslagen.’

‘Echt?’
‘Ach. Misschien maar beter zo’, zei ik, ‘ga jij nog werk zoeken deze week?’

‘Werk. Die vraag heb ik dus echt vier weken vermeden. In een kast gestopt en op slot gedaan. Het is dat jij er nu over begint.’

‘Je kan bij mij slapen. Dat weet je’, zei ik.

‘Charlie. Geloof me. Ik ga nog liever terug naar mijn ouders dan in dat studentenhuis van jou pitten. Die permanente overvolle vuilniszakkenlucht in dat huis.’

‘Je hoeft mijn gastvrijheid niet zo te beledigen.’

‘Gaat het wel Charlie? Je doet zo, je doet zo vijandig of zo. Heb ik je beledigd?’

‘Nee hoor’, zei ik, ‘hoe was je vliegreis?’

‘Vermoeiend. Ik kon niet in slaap komen, ik kon me niet concentreren op een film en niet op een boek. Maar het was wel fantastisch om met het vliegtuig hoog in de wolken New York City te zien liggen. Het had iets, iets magisch. Al die miljoenen mensen onder me. Levend op dat stukje aarde. Het had iets spiritueels of zo. Of iets van besef van het leven. We zijn een stelletje mieren als je het van boven bekijkt. Waar maak ik me eigenlijk druk om? Werk. Leven. Relaties.’

‘En dat besefte je allemaal in dat vliegtuig?’

‘Doe niet zo cynisch. De wereld is al cynisch genoeg Charlie.’

‘Ik ben niet cynisch.’

‘Het maakt allemaal niet uit. We krijgen of kanker, of de mensen waarvan we houden krijgen het. En dan sterven we zelf. Of onze dierbaren. En dan moeten we met de leegte en pijn voortleven. Dat is gewoon onmenselijk. Terwijl het eigenlijk heel natuurlijk is. Dat sterven dan.’

‘Des te meer reden om meer te drinken en te neuken, denk je niet?’

‘Nee, dat denk ik niet. Pijn is zoveel heftiger dan een plezierig gevoel. Toch? Mezelf verbranden aan het gasfornuis is echt a-relaxer dan de warmte van een verwarming als mijn lichaam koud is. Wat is de zin om dat menselijk contact te verbreken door mensen plotseling dood te laten gaan?’

‘Geen idee. Omdat door lijden je de ware aard van het leven ziet? Misschien dat je dan ziet op welke wolk je hebt gezeten? Zoals jij had in dat vliegtuig.’

‘Ja Charlie. Jij begrijpt me. Maar ik wil niet lijden. Ik wil niet lijden. Ik kan niet toezien hoe jouw ogen al die vrouwenlichamen scannen en hoe al die meiden naar je hunkeren. En hoe je altijd elk weekend geleefd moet worden. Je wilt zo graag dat drank je kapot maakt. Ik zie het aan je. Ik wil dat niet meer.’

‘Jezus Kee, doe normaal’, zei ik, ‘ben je hippie geworden?’

‘Charlie. Ik kan het niet meer. Dat – wat wij hebben hoe je het ook noemt. Het moet stoppen.’

‘Wat?’

Foto via https://www.instagram.com/kaleneville / https://www.instagram.com/psychokillerblog/ /