#12.2 De kredietcrisis pakte me keihard van achteren

Het leven was geen pretje in een kredietcrisis. Mijn zes jaar studie had maar tot een duidelijk resultaat geleid: werkloos thuis zitten.

• Hard mijn best gedaan om met laffe zesjes een diploma te halen.
• Gewilde dames links laten liggen om te blokken voor mijn tentamens.
• Dronken op feestjes rondlopen met een schuldig gevoel dat ik nog wat had moeten opsturen naar een medestudent.

Daar stond ik dan met vijfhonderd andere afgestudeerden. Op een arbeidsmarkt waar niemand me wilde hebben. Vergrijzing? Whatever.

Ik was niets meer dan een verloren schaamhaartje op de rand van een mannen wc-pot in een failliete V&D gebouw in fucking Lutjebroek.

Niemand zat op ons te wachten. Niemand wilde me hebben. Niemand ging ooit aan me denken en zei: Hé, die gozer hebben we nou per direct nodig. Dat inzicht. Zijn skills. Dat talent. De humor. Zijn glimlach. Zijn kledingstijl. De intelligentie. Waarom hebben we niet eerder aan hem gedacht?

Nog even en ik was lid van een verloren generatie.

Het geld in de samenleving. De economie. De euro.

Waardeloos.

Wat overbleef was triest: mijn veel te dure zorgverzekering, de bezemkast waarin ik al drie jaar leefde, de betaalde garderobe in het café, de wc in da club, de onderbroeken van de Hema, vuilniszakken van de Jumbo, het nieuwe album van Iggy Pop, mijn verlopen internetbundel van T-mobile. Alles kostte te veel geld.

Leve het uitzendbureau. Leve de klantenservice van een of ander niet-service gericht bedrijf.
Ik had geld nodig om dit bestaan vol te houden. Om het leven dat ik leed nog enig bestaansrecht te geven. Ik had iets nodig om mijn dromen na te jagen.

Als ik wist wat mijn dromen waren.

In ieder geval had ik de gedachte dat ik ooit een droom ging krijgen die ik moest najagen. En daar had ik doekoe voor nodig.

Ik had Psycho killer. Maar ja. Daar had ik nog geen enkele euro voor teruggezien. Dat was ook een beetje het punt met illegale feesten. We deden het niet voor het geld.

Ik besloot voor het eerst in mijn leven een uitzendbureau binnen te lopen. Een receptioniste beloofde me te gaan helpen. Tien minuten later zat ik tegenover Loutje met een zwarte substantie in een goedkoop wit dun plastic bekertje die mijn vingers liet branden.

‘Zo. Vertel me. Wie is Charlie?’, vroeg ze me. Ze was amper ouder dan ik. Ze had lange witte nagels waarmee ze soepel haar toetsenbord mee streelde. Haar donkerbruine ogen keken me zo apart aan, dat ik even het idee had dat ik al tachtig jaar oud was en overleden en wel in mijn kist lag.

‘Charlie is een werkloze student, op zoek naar dé uitdaging van zijn leven.’

‘Heb je wel eens overwogen om op een callcenter te gaan zitten?’

‘Nee. Nog nooit in me opgekomen.’

‘Andere banen die je wellicht interesseren?’

‘Ik heb wel eens gehoord dat ze in de zomer levende vogelverschrikkers zoeken. Voor op het platteland. Dat lijkt me wel een mooie baan.’

Loutje keek naar buiten. Ik wist wat ze zag: regendruppels, kletterend tegen het raam.

‘Ik heb een interessante vacature die je misschien wel wat vindt.’ Ze schoof me een A4’tje onder de neus. 32-40 uur. Callcentermedewerker. Inbound.

‘Wat zou je willen verdienen?’

‘Een miljoen euro.’

‘Per uur?’

‘Ja.’

Ze zei niets meer. ‘Ik weet niet. Ik dacht aan 25 euro per uur of zo.’

‘Oh jammer’, zei ze. Ze pakte het A4’tje van me vandaan. ‘Het salaris is 12,48 euro per uur.’

‘Wat is er mis met 12,50 euro?’

‘Misschien kan ik er 12,50 euro van maken. Maar ik denk niet dat het salaris onderhandelbaar is.’

‘Nee. Ik bedoel… De gast die dat salaris heeft geschaald. 12,48 euro. Wat dacht ‘ie? Ik doe mijn leeftijd in centen en dat mogen ze verdienen? Niets meer, niets minder?’

‘Charlie’, zei ze, ‘ik denk dat deze baan wel bij je past. Je beantwoordt de vragen van klanten en helpt ze door het online proces te gaan. Je start met een opleiding van drie weken. Daarna begin je. De opleiding wordt doorbetaald. Dat is een luxe, kan ik je verzekeren.’

‘Over welke vacature hebben we het nu?’

Ze legde het A4 opnieuw voor me van de callcenterbaan.

‘Heb je niks anders?’

‘Sorry, maar Charlie, ziet dit eruit als een uitzendbureau?’

‘Ja.’

‘Dit is wat ik je kan bieden Charlie.’

‘Heb je wel eens van Psycho killer gehoord?’

Ze begon te blozen en zei: ‘Ik kan je morgen op een gesprek sturen.’

‘Ik heb hbo gedaan. Dat zag je toch staan in mijn cv?’ Ze knikte. ‘Ik heb je wel eens op een Psycho killer-feest gezien.’

‘Ik weet wie je bent’, zei ze.

‘Waarom vroeg je dan wie Charlie was?’

‘Een formaliteit.’

‘Een formaliteit.’

‘Ik kan voor je vragen of we je salaris op 12,50 euro kunnen zetten.’

’25 euro gaat zeker niet lukken.’

‘Nee.’

‘Wat doe je straks?’

‘Ik heb een vriend.’

‘En je woont al zeker samen.’

Ze knikte.

‘Waar zit het bedrijf?’

‘Nieuwegein.’

Ik nam de baan direct.