#11.3 Hoe je rijk wordt van plaatjes draaien

Hij keek me strak aan toen hij me een hand gaf. Jim droeg een vreemde rode Aziatisch-achtige badjas. Zijn badslippers waren roze.

‘Kom verder’, zei hij.

Hij liep voor me uit, door een lange gang richting de achterkant van de woning.

‘Aardig optrekje’, zei ik. ‘Ben je drugslord?’

‘Gewoon dj. Het enige wat ik hoef te doen is op play drukken en met mijn hoofd bewegen. Voor duizenden mensen. Je moet geen logica zoeken in deze wereld. Ik ben rijk en ik heb geen idee waarom.’

We kwamen uit in de woonkamer. Het zonlicht van buiten gaf de woonkamer een hemelse sfeer. Een grote olifantenkop hing boven de open haard.

Ik kende Jim nog wel van vroeger. Soms kwam hij bij ons thuis. Dan keek hij me aan met van die stonede ogen. Hij had inderdaad vroeger een hanekam en droeg Gun’s & Roses- en Led Zeppelin-shirts. Ik had niet gedacht dat Nathan en hij nog steeds vrienden waren. Nu was hij het tegenovergestelde. Een man met geld. Met stijl.

Jim liep naar zijn drankkabinet en schonk zichzelf een glas sterke drank in. Ik merkte dat ik ook dorst had. Ik keek op mijn horloge. Het was pas 14.00 uur. ‘Je organiseert feestjes, hoorde ik van Nathan’, zei hij.

Ik knikte. ‘Ja. Met mijn vrienden. Psycho killer heet het. Interesse om eens te draaien? Moet je wel je eigen soundsystem mee nemen.’

‘Ik ben gestopt met vriendendiensten. Mag niet van mijn manager. Het doet afbreuk aan mijn “professionaliteit”. Fuck mijn professionaliteit. Wanneer is je volgende party?’

‘We willen een feestje in een werfkelder organiseren.’

‘Spannend.’ Jim plofte neer op zijn rode Chesterfield-bank.

Ik liep naar zijn raam toe dat uitzicht gaf op de achtertuin. Zijn tuin leek wel een oerwoud. Onkruid van twee meter hoog. Een tuinstoel die waarschijnlijk ooit wit was, maar nu groen en zwart zag van het mos. Een autoband lag op zijn zij tegen een vlaggenmast aan. Een troosteloze plek. Ik zou een moord doen voor zo’n huis en zo’n tuin. Hier konden fantastische huisfeesten gegeven worden.

Ik ging zitten op een stoffen groene stoel.

‘Is het een beetje populair dat Psycho killer?’, vroeg Jim.

‘Te populair. Het trekt vreemde mensen aan. Gasten die alleen maar komen om zich kapot te zuipen. Zo was het niet bedoeld.’

‘Aaaah, de nuance. Via een beleving naar de klote gaan. Dat moet Psycho killer zeker zijn. Ik voel je man.’

‘Reis je de wereld rond om te draaien?’

‘Ja man. Zaterdag vlieg ik weer terug naar Miami. Ik zou nou een heel cool verhaal moeten ophouden over mijn leven in Florida, maar ik laat je fantasie de vrije loop. Alles wat je nu denkt is waar. Behalve dan dat ik het altijd met condoom doe. Niets geeft me een fijner gevoel dan dat strakke rubber om mijn lul. Neuk jij altijd met condoom?’

‘Als ik dronken ben, overtuig ik mezelf altijd dat het niet meer hoeft. Maar die vrouwen van tegenwoordig. Veel te goed voorgelicht.’

Jim nam een slok van zijn sterke drank en ging toen achterover hangen. Ik zag naast de bank een meter hoog beeld staan in de vorm van een piemel. Dit was vreemd. Ik probeerde het te negeren, maar ik merkte dat mijn ogen terug bleven gaan naar dat gigantische geslacht.

‘Waar ken je Nathan van?’, vroeg ik.

‘Ik ramde je broer altijd in elkaar in groep 8. Omdat hij zo raar was. Iets gebeurde met me toen ik hem voor de zoveelste keer bont en blauw sloeg. Hij kan niet huilen. Wist je dat?’

‘Hij kan wel huilen.’

‘Nee. Dat kan hij niet. Toen ik dat begreep, voelde ik een siddering door mijn lichaam gaan. En een rilling door mijn ziel. Serieus. Een rilling in my soul. Sindsdien zijn we beste vrienden. Niet dat we de deur bij elkaar plat lopen. Integendeel. Ik heb tenslotte gewoon mijn carrière. Maar in mijn hart is hij een goede vriend. Ik zie hem als familie. Dat is belangrijk Charlie. In je hart moet je weten wie je vrienden en vijanden zijn. En dat moet je nooit vergeten. Trouwens, wil je wat drinken?’

Hij stond schokkerig op, zette zijn glas neer en liep naar zijn drankkabinet toe. Hij schonk een whiskyglas vol met iets sterks en zette het toen bij me neer.

‘Dus Charlie. Wat kan ik voor je doen hier, vandaag, in dit moment op dit tijdstip.’

‘Ik zoek Nathan’, zei ik.

‘Ik weet niet man. Hij is vanochtend vroeg vertrokken. Ik heb geen idee waarheen. Hij heeft het flink te pakken sinds het uit is met zijn vriendin, is het niet?’

Ik knikte.

‘Hoe erg het liefdesverdriet ook is, hoe uitzichtloos ook, je moet nooit het slachtoffer spelen of gaan duiken. Ik kan het weten jongen. Ik heb een orgie van twintig vrouwen die omstebeurten op mijn pik begonnen te rijden overleefd. De cocaïne maakte me gevoelloos. Maar ik zweer het je jongen, mijn lul ging naar de kloten. Blaren en shit. Toen de zoveelste op mij kroop bedacht ik me alleen maar “dit wil ik niet”. Al die neukpartijen die volgden zat ik maar in mijn hoofd: “Dit is je droom, maar ik wil dit niet. Mijn piemel gaat naar de klote. Ik kan nog een snufje coke nemen. Nee dit is mijn droom. Ik ga dood”. Pas bij nummer tien besefte ik me dat als ik iets niet wil, dat ik zelf in actie moet komen. Dus ik stond op en liep gewoon weg. Twintig geile 18-jarige meiden en ik liep gewoon weg en ging terug naar mijn hotel. Problem solved. Dat is wat het leven is. Hoe groot je problemen zijn. Of je ze nu zelf hebt veroorzaakt of niet. Je kan zelf altijd het probleem fixen.’

‘Twintig?’

Jim knikte. ‘Twintig bloedgeile Amerikaanse wijven uit Arkansas. Ik zweer het je. Ik liep gewoon weg en heb mijn piemel er mee gered.’

‘Met condoom gedaan?’

‘Alle veertien.’

‘En in je normale leven druk je alleen op play en je zwaait met je handen.’

Hij knikte.

‘Wauw. Indrukwekkend’, zei ik. ‘Waar is Nathan?’

‘Ik weet het niet.’