#10.8. Online praten over make-up is geen emancipatie
Ik stak een sigaret op en liep naar de blond geverfde meid met leren jack toe aan de bartafel. Zij kon het weten wie de chick in de blauwe cocktailjurk was. Zij heette tenslotte Kee wat leek op ‘Oké’.
Ik ging bij haar staan en wachtte tot ze opkeek. Dat deed ze niet. Ze bleef staren naar haar HTC-mobiel.
‘De dresscode geldt niet voor jou?’, zei ik toen.
‘Fuck jou klootzak’, zei ze. Toen gaf ze me een hand. ‘Ik ben Kee.’
‘Dat weet ik. Ik ben Charlie, een vriend van Sjoerd.’
Ze keek me aan en leek me te herkennen, gezien de glinstering in haar ogen. Toen keek ze weer naar haar HTC.
Ik knikte naar de blonde meid in de cocktailjurk. ‘Ken je haar? Die meid in die blauwe jurk?’
Kee keek even op en toetste toen weer fanatiek verder op haar telefoon.
‘Ja. Haar ken ik’, zei ze. Ze stopte haar telefoon toen in de binnenzak van haar jas en keek me kort aan. ‘Al die meiden daar komen uit het Gooi.’
‘Rijke stinkerds dus’, zei ik.
‘Precies. Zo’n vooroordeel waar ze de rest van hun leven mee moeten dealen. Mensen zullen altijd tegen hun zeggen: "Ja, maar jij hebt rijke ouders. Jij hebt meer kansen gekregen." Ze heet Cynthia. Ze wil graag mensen helpen weet je. Werken bij een apenopvang in Afrika of kleine kinderen in India redden van de honger. Maar ja, ze heeft rijke ouders, dus dat zal wel een compensatiedingetje zijn. Arme meid. Ze is best oké. Serieus. Maar ja, er hangt een air om dit soort Gooische types heen, vind je niet?’
‘Aardige analyse. Doe je dat vaker?’, ze knikte.
‘Ik schrijf wel eens wat op het internet.’
‘Wat. Recensies? Heb je een blog?’
‘Ik blog over bloggers. Als een soort recensist ja.’ Toen giechelde ze. ‘Oké, ik zeik ze af. Die selfieverheerlijkende beautybloggende kotsende “life is so perfect” blogosphere.’
‘Omdat je jaloers bent, of wat?’
‘Dat zegt iedereen. Hoe kan ik nou jaloers zijn op meiden die beginnen te gillen als ze een lipstick in hun brievenbus vinden? Is dit nou emancipatie? “kijk mij onafhankelijk online praten over make-up dan”. Een gemiste kans. Ik zweer het je.’
Ze knikte bevestigend en rook toen kort aan haar pols. ‘Sorry hoor. Ik heb een nieuw geurtje.’ Ze propte haar pols onder mijn neus. Ik rook een zoete lucht en kon daar werkelijk waar niks zinnigs over zeggen.
Ze knipoogde naar me.
‘Het was een grapje’, zei ze.
Ik keek haar onbegrijpelijk aan. ‘Laat maar. Je snapt mijn humor niet.’
‘Wat mis ik hier’, zei ik.
‘Ik zei: Is dit nou emancipatie? “kijk mij onafhankelijk online praten over make-up dan” Vervolgens stopte ik mijn pols onder jouw neus en vroeg om je mening. Snap je? Dat was een grap van me.’
‘Heel meta’, zei ik. 'Heel meta.'
'Zo heet mijn blog ook. Meta-lik-meh.'
'Echt?'
'Nee man.'
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox