#10.3 Ruikt naar de geest van een tiener

Mijn vrienden zouden nooit kunnen geloven dat een vier jaar oudere meid genaamd Yori in mij geïnteresseerd zou zijn.

Zij hield van jongens zoals ik, dat kon niet anders.

Zij zou de echte Charlie zien. Zij keek dwars door mijn jeugdige lichaam heen en zag hoe volwassen ik al dacht. Zij wilde me maar al te graag ontmaagden. In het bed van mijn moeder.

Mijn eenpersoonsbed zou een veel te suf theater zijn voor mijn allereerste aanraking met een vagina. Het moest het bed van mijn moeder worden.

Als mijn moeder weer eens de hort op was met die altijd dronken vriendin van ‘dr.

Yori zou me naar de voetbaltraining kunnen brengen als ze al een rijbewijs en een auto had. Hoe cool zou dat zijn. Mijn vier jaar oudere vriendin die me met een tongzoen afzette bij het voetbalveld. Mijn teamgenoten zouden me met respect behandelen. Ik hoefde nooit meer het ballennetje te dragen en ze zouden direct plaats voor me maken als ik de douche in kwam gewandeld.

Ik zou mijn schaamhaar moeten gaan scheren voor haar. Ook al was het nog niet veel. Of zou ze dan juist denken dat ik nog geen schaamhaar had als ik alles weg zou halen? Ik moest het laten staan. Ze moest zien dat ik mannelijk was.

Ik moest mijn borsthaar sneller laten groeien om het mannelijk-zijn te benadrukken. Ik zou het elke dag moeten wegscheren, zodat het sneller en dikker terug zou komen.

Misschien zou ik wat aan mijn triceps en biceps moeten doen. En mijn buik.

Wat ik dit weekend als eerste ging doen was een Hugo Boss-luchtje halen. Ik wilde niet meer ruiken naar de parfum van mijn broer. Ik wilde mijn own personal smell. Ik had nog wel wat geld over van tante Nel.

Nathan zou het nooit toelaten dat ik een relatie kreeg met een vriendin van hem. Hij zou me denk ik liever met een man thuis zien komen, dan dat ik hand in hand met een leeftijdsgenootje van hem rondliep.

Misschien moest ik stiekem een relatie aangaan met Yori.

Dan zou ik elke avond een liefdesbrief voor haar schrijven op van die post its. En die zou ik de volgende ochtend in een envelop bij haar huis langsbrengen.

Elke woensdag had ik gym in het bovenbouw-gebouw. Dan zou ik haar zien op het schoolplein. Als onze ogen elkaar ontmoette, zou ze naar me glimlachen en zo’n klein knikje geven. Haar blik was intens genoeg dat het mijn klasgenoten ook zou opvallen, maar te kort om te denken dat er echt al wat speelde.

Ja. Yori. Ons leven samen, in mijn hoofd. Mijn Nirvana.

Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

Volg Psycho killer op Facebook, Twitter, Instagram

Foto van JBADOU