#10.15. Idioten dagdromen niet

#10.15. Idioten dagdromen niet

Met een jas en een rugtas in zijn hand stond hij voor mijn deur: mijn grote broer. Hij knikte naar me en wilde doorlopen. Ik blokkeerde in een reflex de voordeur en besefte me toen pas dat ik hem helemaal niet in mijn huis wilde hebben.

‘Sorry’, zei hij en hij deed een stap terug en keek me lang doordringend aan. Zijn huid was lijkbleek en zijn haar rustte onverzorgd lang op zijn schouders. Ik besefte me dat ik hem minstens twee jaar niet gezien had.

De stilte duurde langer dan ik me had kunnen voorstellen. Hij weigerde iets te zeggen, ik wilde de deur niet verder open doen.

‘Mijn vriendin – euh – ex-vriendin heeft me het huis uitgezet,’ stamelde hij toen.

‘Je stinkt naar alcohol.’

Hij keek naar de grond. Dit was het laatste waar ik zin in had op deze zondagmiddag: mijn broer. Ik voelde me beroerd van de McDonalds-lunch en ik had verwarrende gedachtes over dat hij hier nu voor mijn neus stond.

Maar wat kon ik anders? Ik opende de deur voor hem.

Nathan plofte neer op de bank in mijn studentenkamertje. Alsof hij de meester van het huis was. Hij pakte een leeg blikje Heineken-bier op dat naast de bank op een tafeltje stond. Hij keek er naar en keek mij toen aan en wees naar het blikje. Ik liep zuchtend naar mijn minikoelkast, pakte een ijskoud blikje uit en gooide het naar hem. Hij ving hem met zijn linkerhand.

‘Nog een wijf in je leven?’, vroeg hij.

‘Ik heb niemand nodig’, zei ik.

‘That’s my boy.’

‘Was je weer te lui voor haar?’

‘Wat,’ zei hij. Ik gebaarde naar hem en wees met mijn handen naar de lucht.

‘Waarom ik jouw royale heilige aandacht vandaag verdien’, zei ik. Ik liep naar mijn bureaustoel en ging daar op zitten.

‘Meh. Vrouwen. Ik snap ze gewoon niet. Weet je. Ze was jarig en vierde dat in Rotterdam met haar chickies. Wist ik veel dat ik ook werd verwacht langs te komen. Ik had al maanden een afspraak met een oud-studiegenootje. Dat wist ze.’

Ik keek hem aan om te polsen hoe dom hij echt was. Mijn broer was iemand die je echt moest uitleggen hoe hij zich sociaal moest gedragen. Op heel veel niveaus. Vroeger als hij bij een vriendje speelde, nam hij gerust daar de telefoon op.

‘Gast. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Dat jij nog weet hoe je moet opstaan in de ochtend.’

‘Jongen. Dat weet ik toch ook wel. Ik ben ook nog gewoon een ik. Dat wij hoefde voor mij niet altijd. Daar dacht zij anders over. Ze wilde met me naar de Efteling laatst. De Efteling. Wat ging er in haar hoofd om?’

‘Fysieke aantrekkingskracht denk ik,’ zei ik.

‘Denk je?’ Mijn broer keek naar zijn eigen lichaam.

‘Je zorgt slecht voor jezelf.’

Thanks bro. Waar ligt je afstandsbediening?’

‘Die is kapot.’

‘Kan jij de tv voor me aan doen dan?’

‘Nathan. Je bent fucking drie seconden binnen en ik wil je nu al uit mijn huis hebben. Echt. Gast. Bekijk het even.’

‘Sorry’, zei Nathan.

‘Sorry voor wat.’

‘Ik ben blij dat je de deur open hebt gedaan voor me. Ik kan me goed voorstellen dat je ‘m weer dicht deed. Hoe lang hebben we elkaar niet gezien?’

‘Geen idee’, zei ik.

‘Kerst? Vorig jaar?’

‘Twee jaar geleden.’

‘Precies ja. Toen mam het vlees had laten aanbranden.’

‘Wat kom je hier doen’, zei ik.

‘Ik was in de buurt.’

Ik wilde hem niet in huis. Ik had deze dag anders voorgesteld. Nathan in huis betekende problemen. Big time. Toch was hij mijn broer. Ik kon hem niet direct op straat zetten.

‘Eet je mee?’, vroeg ik.

Nathan knikte.


Volg Psycho killer op Facebook en Instagram